Esterium to kraina jedyna w swoim rodzaju.
Na północy, jej granicę, wyznaczają zimne, morskie wody, sporadycznie zamarzające podczas najostrzejszych zimowych mrozów.
Na wschodzie, rozciąga się aż do rzeki, stanowiącej naturalną barierę przed najazdami z tamtego kierunku.
Od południa, dostępu do zasobnych wyżyn i urodzajnych nizin, bronią ostre szczyty górskie, zimą niemal niemożliwe do przebycia, a latem również stanowiące nie lada wyzwanie dla podróżnych.
Zachodnia granica to dzieło matki natury oraz rozsądnej polityki. Przebiega po paśmie górskim, choć nie tak potężnym jak Trevory, to równie trudnym do przebycia. Ze szczytów górskich przechodzi w rzekę, której źródło znajduję się daleko za Sukretami. Bieg tej rzeki, meandrującej leniwie na nizinach, uznany został za granicę słuszną i nie podlegającą dyskusji pomiędzy sąsiadującymi mocarstwami.
Wydawało by się, że natura otoczyła ten fragment lądu pierścieniem, broniącym go przed najazdami. Nie szczędziła również dóbr wszelkiego rodzaju, od złóż naturalnych, przez piękne i obfitujące w zwierzynę bory i zagajniki, po żyzne pola i sady rodzące owoce, jakich nie powstydził by się żaden sadownik na świecie.
Niestety, nic nie jest idealne. Południowo-wschodnia granica wciąż jest nieuregulowana, jej linia przebiega przez wyżynę porośniętą gęstym lasem, pełną zdradzieckich bagien, wąwozów i wykrotów. Za nią znajdują się olbrzymie i żyzne stepy, zamieszkałe przez naród nieuznający niczyjej władzy i będący zawadą dla sąsiadów. Nie rzadko mieszkańcy tych terenów wyprawiają się z „sąsiedzką wizytą”, by rabować wszystko co się da.
Nic więc dziwnego, że tamtejsze tereny przygraniczne są najsłabiej zaludnione, a rozwój ich przebiega najwolniej. Mimo tego, iż monarcha ustanowił tam najkorzystniejsze stawki podatkowe, nikt nie garnie się, by co noc drżeć, czy aby na pewno Kazaci nie wyruszyli na wycieczkę.
